One day we'll find our freedom

Rozdział pierwszy

****
- Granger, Granger. I co ja mam z Tobą zrobić? Niby najmądrzejsza czarownica pokolenia, a o takich prostych sprawach nie ma pojęcia - Draco zaśmiał się wrednie.
Niepotrzebnie powiedziałam mu o swoim problemie.
- Malfoy, ja mam ważniejsze rzeczy do roboty niż zajmowanie się kwestiami mody i urody. Naprawdę, ta tematyka mnie nie obchodzi.
Słysząc moją odpowiedź, blondwłosa fretka zaczęła śmiać się jeszcze głośniej.
- To nie jest śmieszne, Ty kretynie! To pomożesz mi czy nie? Bo jeśli nie, porozmawiam z Ginny.
- Przecież ze sobą nie rozmawiacie - zdziwił się syn Lucjusza.
- Ale możemy zacząć. Ewentualnie mogę zapytać Lunę.
- O tak. Pomyluna na pewno Ci pomoże - stwierdził blondyn z sarkazmem.
- Ona przynajmniej się ze mnie nie wyśmiewa. I jest moją przyjaciółką.
- I jest dziwna. Tak, zrozumiałem.
- Malfoy, denerwujesz mnie już! - krzyknęłam oburzona.
- Ależ Hermiono, ja wiem, że mnie kochasz. Nie musisz już tego ukrywać.
- Co?! Chyba żartujesz, Draco?! Ja miałabym się w Tobie zakochać? To niemożliwe - zawołałam.
- Nie rozumiem. Przecież jestem nieziemsko przystojny, uroczy, zabawny, inteligentny, wysportowany, bogaty ... - zaczął wymieniać, ale mu przerwałam.
- Arogancki, samolubny, wredny, tchórzliwy, denerwujący. Nie zapomnijmy też, że masz uprzedzenia.
- Awww, Miona, nie tak ostro. Ranisz mnie.
- Oj Draco, Draco ... Ty przecież nie masz serca - zaśmiałam się.
Mina Malfoy'a-bezcenna.
- Jeśli będziesz tak dalej mówić, to zacznę żałować mojej decyzji o pogodzeniu się z Tobą - odparł urażonym tonem.
- To była Twoja inicjatywa, skarbie - powiedziałam, z trudem zachowując powagę.
- Błąd. To była inicjatywa tego przeklętego Dumbledore'a. Nie mogę uwierzyć, że dałem się w to wrobić.

**********
Rozdział dedykowany moim kochanym Emmistom bez których moje życie traci sens. Dziękuję Wam za wszystko! (:
Każdy komentarz będzie dla mnie na wagę złota.

Pozdrawiam.

Tomione